Foto: Hilda van Tol
Ik ben Harry van Tol en ben geboren in 1962 te Ridderkerk.
Ik ben altijd al gefascineerd geweest door fotografie, zodat ik op ongeveer 10-jarige leeftijd een 110 camera kocht, zo eentje met cassettes. Dit was maar een gedeeld succes want een vol rolletje laten ontwikkelen en afdrukken was erg duur. Als ik dan ook meer dan 3 rolletjes per jaar volschoot was dat eerder uitzondering dan regel, en de camera raakte in de vergetelheid. Toen ik een jaar of 16 was kwam de camera weer tevoorschijn en kon ik van mijn zakgeld regelmatiger een rolletje laten ontwikkelen en afdrukken. Toen ik 18 jaar oud was en echt ging verdienen kocht ik een Ricoh KR-10. Dit was voor toenmalige begrippen een uitgebreide spiegelreflex met zowel hand- als automatische bediening. Ik leerde de termen onder- en overbelichten en had daar ook al snel een stapel voorbeelden van, het onderwerp was te herkennen maar als foto was het waardeloos….
Spelenderwijs leert men en dat was ook bij mij het geval, foto’s werden mooier en dat nodigde weer uit om nog mooiere (proberen) te maken.
Toch werd de passie getemperd door de kosten, ik had ondertussen een gezin en andere dingen gingen dus voor, zowel qua kosten als qua tijdsbesteding.
Tot Sony begon met de digitale camera, en ik een Cybershot DSC-F1 kon kopen. De prijs was ongeveer f 2000,00 en de resolutie 1,3 megapixels, een vaste lens van omgerekend 50mm, maar geen ontwikkel- en afdrukkosten meer. Dus ik verdiende die camera eigenlijk terug. Niet zo zeer financieel, maar ik kon wel onbeperkt experimenteren en fouten maken, zonder dat daar extra kosten aan vast zaten.
Om kort te gaan doorliep ik het hele spectrum van wat Sony daarna op de markt bracht. 2.1 Megapixels, 3,3 megapixels, 5 megapixels en als laatste 8 megapixels. Dat zogenaamde goedkope fotograferen werd toch gewoon duur, maar ik bracht er veel tijd mee door en leerde er veel van dus het was het geld waard.
Toen Canon de markt insprong met een betaalbare spiegelreflex, de 300D, gingen mijn blikken die kant op maar uiteindelijk ben ik pas bij de 20D overstag gegaan. Na lang dubben tussen de grote merken werd het dus de Canon, een niet zo simpele keuze waar je behoorlijk aan vast zit als je eenmaal begint objectieven en accessoires te kopen……
Mijn eerste digitale spiegelreflex. Er ging een nieuwe wereld voor me open, scherptediepte kreeg weer betekenis, je kon dus weer een gedeelte van je foto vaag maken, en het hoofdonderwerp scherp. Veel foto’s mislukten omdat ik gewend was alles van voor tot achter scherp te hebben, maar een mens leert snel. De 30D kocht ik niet want mijn camera was tenslotte goed genoeg, maar de 40D kocht ik wel, voornamelijk onder de indruk van de specificaties. Uiteindelijk kocht ik de 5D markII omdat ik vond dat ik die verdiende (reclame werkt!) en omdat deze full-frame was.
Tot zover de camera’s.
De technieken.
Ik begon zoals zoveel mensen met het maken van kiekjes. Wat op de foto moest stond erop, maar vraag niet hoe. Ik bekijk nog wel eens van die oude foto’s en vraag me dan af wat me bezielde om die foto te maken.
Gaandeweg leerde ik composities maken, ging ik meer onderwerpen zoeken die me echt boeiden en nam er meer tijd voor, en vooral veel erover lezen. Ik ging me verdiepen in het maken van foto’s uit andere hoeken en hoogtes, ging objecten niet meer geheel op de foto zetten, maar een deel ervan in close-up of ver ingezoomd. En ging mijn foto’s steeds mooier vinden. Ik kwam er achter dat de vrijheid van het werken met RAW zwaarder weegt dan de vele ruimte die wordt opgeslokt op je harddisk(s). En ik maak meerdere back-ups van al mijn foto’s, niet omdat ik ooit wat kwijt ben geweest, maar omdat ik me geen raad zou weten áls ik ze kwijt zou raken.
Mijn foto’s worden met Lightroom bekeken, gewogen en waar nodig gecorrigeerd en uiteraard van trefwoorden voorzien.
Ik kocht op een bepaald moment een macro-lens van 150mm en zou wel even de kleine wereld in beeld gaan brengen, maar dat viel best tegen. Bewogen foto’s, te donker, foto’s met niet het net weggelopen of weggevlogen onderwerp……….
Tot ik een dvd kocht van het fotografieblad Zoom waarop iemand uitlegt hoe je vlinders, planten en andere kleine dingen met macro-lens én flitser wel op de foto krijgt. En toen lukte het mij ook……
Sinds 2016 maak ik ook fotoshoots van mensen(modellen). Ik wilde dit al heel lang gaan doen, maar het leek me te moeilijk en ja, wie wil er voor de camera?.
Tot ik bij Samenfotosmaken een cursusje portretfotografie deed.. 1 Zaterdagmiddag duurde de cursus en ik was om. Alleen heb je daar natuurlijk studioflitsers voor nodig, tenminste dat dacht ik.. Een collega(fotograaf) legde me uit dat het ook met reportageflitsers kan, parapluutje ervoor en gaan… En zo gebeurde het, en nu ik dit schrijf ben ik ongeveer 6 shoots rijk en vele mooie foto’s en tevreden modellen… Dus dit zal nog wel voortduren…
Ik hoop met mijn portfolio duidelijk te kunnen maken in hoeverre dit is gelukt, ik wens je dan ook veel plezier bij het bekijken ervan.